Περί των δεισιδαιμόνων των Κιμωλίων δοξασιών...

<< Περί των δεισιδαιμόνων των Κιμωλίων δοξασιών σημειώνω τα εξής:

1) Την δοξασίαν, καθ' ην δαιμονικά όντα ενδιαιτώνται εντός φρεάτων, τα οποία φυλάττουσι τα ύδατα αυτών και βλάπτουσι τους επιχειρούντας οπωσδήποτε να ενοχλήσωσιν αυτά, απαντώσαν πολλαχού της Ελλάδος,  ευρίσκομεν και εν Κιμώλω. Ενταύθα δηλ., όπου κατά τον Sonnini << και αυτό το ύδωρ δεν είναι άφθονον>> διότι << δεν υπάρχουσι καθόλου ποταμοί, ρύακες ουδέ βρύσεις >>, οι δε κάτοικοι επί της εποχής του υδρεύοντο εκ δεξαμενών, σήμερον δ' έχουσιν ανορύξει ικανά φρέατα παρά τα μεσημβρινά και δυτικά ιδία παραλία, εκ των οποίων πολλά φέρουσι διακριτικά ονόματα, ως το Γλυκίν Πηάδι, 'ς τον Πήαδο 'ς τηχ Χοχλακεά κ.τ.τ. πιστεύουσιν οι αρχαϊκώτεροι των κατοίκων οτι εις έκαστον φρέαρ ενδιαιτάται το καλό του πηαδιού , όπερ αλλαχού της Ελλάδος λέγεται στοιχειό. Το δαιμόνιον τούτο δεν πρέπει να ενοχλήται καθ' οιονδήποτε τρόπον, <<ποτές σας να μην πά να μιλήτε αποπάνω απ' το πηάδι>> παραγγέλουσιν εις τους παίδας αι μητέρες.

 Πολλάκις, διηγούνται, << εκούσαμε μια φωνή από το πηάδι μέσα, ήτανε το καλό του πηαδιού>> , πιστεύεται ότι πολλάκις προς τους ομιλούντας άνωθεν του στομίου του φρέατος αποκρίνεται το δαινόνιον, << τσι ποκρίνουνταν κείνο πομέσα>>. Υπό τίνα δε μορφήν εμφανίζεται τούτο;

Ενώ αλλαχού της Ελλάδος εμφανίζεται ως δράκων, ή αράπης, ή και ζώον ως <<γάτα>>, <<ζαγάρι άσπρο>>, εν Κιμώλω έχει την μορφήν συός, <<είδαμε μιάς σα σκρόφα κι ερχότανε καταπάνω μας, αφούς ήρχε αποδώ ίσαμε κει μέσα 'ς το πισωκέφαλό μου ηνετρίχιασα>>. Μόλις εξήλθε το δαιμόνιον τούτο του φρέατος <<εφούσκωνε το νερό κι ήχυνε όξω>>.

 Αντιθέτως εκ παραδόσεως Κορινθιακής ήτο γνωστόν ότι το <<δειλινό την ίδια ώρα πάντα το νερό της  (της βρύσις) λιγοστεύει πολύ. Γιατί αυτή την ώρα το στοιχειό της βρύσις βάνει το πόδι του μπροστά 'ς την τρούπα και φράζει το νερό>>

Συνεχίζεται...

Πηγή: <<Κιμωλιακά, Τόμος Α, του Ιωάννου Σπ. Ράμφου>>.